فضايل اميرمؤمنان و فاطمه زهرا(عليها السلام)، بيان افتخارات خاندان خويش در خدمت به اسلام و گوشزدكردن خيانت ها و گذشته بد يزيد و اجدادش بود. بدين دليل، بيش از نيمى از خطبه امام در شام، در بيان فضايل اميرمؤمنان(عليه السلام)بود.
اما مضمون خطبه در مدينه، بيان فاجعه دردآورى بود كه اتفاق افتاده و مظلوميتى كه واقع شده بود. و بايد در سينه ها ثبت مى گشت تا غم و اندوه آن فراموش نشود. امام(عليه السلام) اهل مدينه را به برپايى عزا، ماتم و مصيبت مى خواند. اين جا از معرفى خويش، خاندانشان و بيان فضايل شان خبرى نبود; زيرا مردم مدينه به حدّ كافى با اهل بيت(عليهم السلام) آشنا، به فضايل آنان آگاه بودند. اهل مدينه جنايت كربلا را دورادور شنيده بودند ولى به عمق فاجعه پى نبرده بودند. از اين رو، عمق فاجعه براى آن ها بايد شكافته مى شد، بنابراين، امام(عليه السلام) بر اين مطلب تكيه داشتند.
پس از اين، امام زين العابدين(عليه السلام) به همراه خاندان خود، وارد مدينه شدند(1) و سفر مصيبت بار كربلا پايان يافت.
نقل شده است كه ابراهيم، فرزند طلحة بن عبيداللّه، نزد امام سجّاد(عليه السلام) آمد و گفت: «كدام كس غالب شد؟»
حضرت فرمود: «هنگامى كه وقت نماز شد، اذان و اقامه بگو. در آن وقت، خواهى فهميد كه چه كسى پيروز شد.»(2)
پس از اين كه امام سجّاد و اهل بيت(عليهم السلام) پيام شهادت امام حسين(عليه السلام) و
1 . همان، ص 118. 2 . شيخ طوسى، الامالى، ص 677 .