اسارت بانوان، فاجعه‏كربلا و جنايات بنىاميّه و فداكارى حسين عليه‏ السلام را از پس پرده بيرون آورد.

اگر اسارت آن ها نبود، دشمنان آل محمد صلّى الله عليه وآله پرده‏اى برجنايات كربلا مىكشيدند و نمىگذاشتند كسى از آن آگاه شود، وكسانى را كه اطلاع داشتند، زبانشان‏را به وسيله پول و يا زور مىبستند، واين جنايت هولناك، و اين فداكارى بزرگ را از صفحات تاريخ محو مىكردند.

چنان كه بسيارى از جنايت‏كاران، آثار جرم وجنايت خود را محو كردند؛ مگر ستمى كه بر مادر زينب شد، از صفحات تاريخ محونگرديد؟! ولى زينب بايد در كربلا باشد، فداكارى برادر، و جنايت‏كارى بنىاميّه را ببيند، و سپس اسير شود، تا اين حقيقت بزرگ محو نشود.

گزافه نگفته‏ايم اگر بگوييم: اسارت زينب موجب زنده شدن پدرش على عليه‏ السلام و جدّش رسول‏خدا صلّى الله عليه وآله و تجديد حيات اسلام بود؛ زيرا بنىاميه با زور و پول و حيله‏گرى مىخواستند همه را محوونابود كنند واثرى از رسالت رسول صلّى الله عليه وآله باقى نگذارند.

كشته‏شدن حسين عليه‏ السلام اين نقشه پليد را برباد داد و اسارت‏زينب، كشته شدن حسين را بر ملا ساخت.

زينب، عمر درازى نكرد و در جوانى از دنيا رفت.

ولى اين حقيقت از وى به‏يادگار بماند.

اين كتاب

در سال 31 شمسى به‏كشورهاى عربى مسافرت‏كردم و در روز يازدهم محرم سال 71 يكى از دوستان لبنانى اين كتاب را به‏من عنايت كرد. پس از مطالعه، آن را بسيار شايسته و شيوا يافتم و به‏مضمون: