برخي حوادث در دنيا وقتي كه واقع مي شود تنها جنبه انفجار دارد ، مثل اينكه يك دمل در بدن شما پيدا مي شود ، اين دمل بايد برسد به حدي كه يكدفعه منفجر بشود . بنابراين هر كاري كه جلوي انفجار اين دمل را بگيرد كار بدي است ، اگر هم مي خواهيد دوا روي آن بگذاريد بايد يك دوايي بگذاريد كه اين دمل زودتر منفجر بشود . بعضي از فلسفه ها هم كه برخي از سيستمهاي اجتماعي و سياسي را مي پسندند ، طرفدار انقلاب به معني انفجارند . به عقيده آنها هر چيزي كه جلوي انفجار را بگيرد بد است و لهذا مي بينيد بعضي از روشها و سيستمهاي اجتماعي به طور كلي با اصلاحات اجتماعي مخالفند ، مي گويند :
اين اصلاحات چيست كه شما مي كنيد ؟ بگذاريد اصلاح نباشد ، بگذاريد هي مفاسد زياد بشود ، عقده ها و كينه ها زياد بشود ، ناراحتي و ظلم بيشتر بشود ، كارها پريشانتر بشود ، هي پريشاني و پريشاني تا يكمرتبه از بن زير و رو بشود و انقلاب صورت گيرد . فقه ما در اينجا وضع روشني دارد . آيا ما مسلمانان راجع به ظهور حضرت حجت بايد اينجور فكر كنيم ؟ بايد بگوئيم :
بگذاريد معصيت و گناه زياد بشود ، بگذاريد اوضاع پريشانتر گردد ، پس امر به معروف و نهي از منكر نكنيم ، بچه هامان را تربيت نكنيم ، بلكه خودمان هم براي اينكه در ظهور حضرت حجت سهيم باشيم العياذ بالله نماز نخوانيم ، روزه نگيريم ، هيچ وظيفه اي را انجام ندهيم ، ديگران را هم تشويق كنيم كه نماز را رها كنيد ، روزه را رها كنيد ، زكات را رها كنيد ، حج را رها كنيد ، بگذاريد همه اينها از بين برود تا مقدمات ظهور فراهم بشود ؟ خير ، اين بدون شك بر خلاف يك اصل قطعي اسلامي است ، يعني به انتظار ظهور حضرت حجت ، هيچ تكليفي از ما ساقط نمي شود ، نه تكليف فردي و نه تكليف اجتماعي شما در شيعه - كه اساسا اين اعتقاد از يك نظر اختصاص به دنياي تشيع دارد - تا چه رسد به اهل تسنن ، يك عالم پيدا نمي كنيد كه بگويد انتظار ظهور حضرت حجت يك تكليف كوچك را از ما ساقط مي كند .
هيچ تكليفي را از ما ساقط نمي كند . اين يك نوع [ تفسير از ظهور حضرت حجت ] است . نوع ديگر اين است كه صحبت رسيده شدن است نه صحبت انفجار ، مثل يك ميوه در صراط تكامل است . ميوه موقعي دارد چنانكه دمل هم موقعي دارد . ولي دمل يك موقعي دارد براي اينكه منفجر بشود اما ميوه يك موقعي دارد كه بايد برسد ، يعني سير تكاملي خودش را طي كند و برسد به مرحله اي كه بايد چيده شود .
مسئله ظهور حضرت حجت بيش از آنكه شباهت داشته باشد به انفجار يك دمل ، شباهت دارد به رسيدن يك ميوه ، يعني اگر ايشان تاكنون ظهور نكرده اند ، نه فقط به خاطر اين است كه گناه كم شده است ، بلكه همچنين هنوز دنيا به آن مرحله از قابليت نرسيده است ، و لهذا شما در روايات شيعه زياد مي بينيد كه هر وقت آن اقليت سيصد و سيزده نفر پيدا شد ، امام ظهور مي كند . هنوز همان اقليت سيصد و سيزده نفر - يا كمتر يا بيشتر - وجود ندارد ، يعني زمان بايد آنقدر جلو برود كه از يك نظر هر اندازه فاسد بشود ، از نظر ديگر آنهايي كه مي خواهند