دختر فكر بكر من، غنچه لب چو وا كند طوطى طبع شوخ ‌من،گركه شكرشكن شود بلبل نطق من ز يك، نغمه عاشقانه اى ناطقه مرا مگر، روح قُدُس كند مدد فيض نخست و خاتمه، نور جمال فاطمه صورت شاهد ازل معنى حسن لم يزل مطلع نور ايزدى، مبداء فيض سرمدى جلوه او حكايت از خاتم انبيا كند(61)

از نمكين كلام خود، حقّ نمك ادا كند كام زمانه را پر از شكّر جانفزا كند گلشن دهر را پر از، زمزمه و نوا كند تا كه ثناى حضرت، سيّده نساء كند چشم دل از نظاره در، مبداء و منتهى كند و هم چگونه وصفِ آئينه حق نما كند جلوه او حكايت از خاتم انبيا كند(61) جلوه او حكايت از خاتم انبيا كند(61)