رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم مىفرمايد: «سوگند به آن كه جانم در دست اوست، دنيا به پايان نمىرسد تا آن كه زمانى فرا رسد كه مرد به هنگام عبور از گورستان، خود را روى قبر انداخته، مىگويد: اى كاش من به جاى صاحب اين قبر بودم. در حالى كه مشكل او بدهكارى نيست؛ بلكه گرفتارىها و فشار روزگار و ظلم و جور است».(9)
از ذكر كلمه رجل در روايت، دو مطلب استفاده مىشود: يكى اين كه گرفتارىها و مشكلات آن دوران و به دنبال آن آرزوى مرگ، به طايفه، ملّت و گروه خاصى اختصاص ندارد و همه از حوادث ناگوار در رنج و عذاب خواهند بود. دوم اين كه تعبير مرد نشان دهنده شدت فشار و سختى آن روزگار است؛ زيرا غالباً مرد در برابر مشكلات و نابرابرىها بيشتر از زن مقاومت مىكند و از اين كه مردان تاب و تحمّل مشكلات و رنجهاى آن روزگار را ندارند، استفاده مىشود كه مشكل بسيار بزرگ و كمرشكن است.
ابوحمزه ثمالى مىگويد: امام باقر عليه السلام فرمود: «اى ابا حمزه! حضرت قائم عجل الله تعالى فرجه الشريف قيام نمىكند، مگر در دورانى كه خوف و ترس شديد و مصيبتها و فتنهها (بر جامعه) حاكم باشد و گرفتارى و بلا دامنگير مردم شود و پيش از آن، بيمارى طاعون شيوع يابد، درگيرى شديدومهلكى ميان عرب اتفاق افتد، اختلاف شديدى بين مردم حاكم شود، از هم گسيختگى در دين و آيين آنان رخ دهد و وضعيت مردم تغيير كند تا جايى كه هر آرزومندى هر شب و روز - از آن چه كه از درنده خويى مردم و تجاوز آنان به حقوق يك ديگر مىبيند - آرزوى مرگ مىكند».(10)
حذيفه صحابى، از پيامبر صلّى الله عليه وآله وسلّم نقل مىكند: «به يقين زمانى بر شما فرا مىرسد كه انسان در آن روزگار، آرزوى مرگ مىكند؛ بدون آن كه از جهت فقر و تنگ دستى در فشار باشد».(11)
ابن عمر مىگويد: به يقين زمانى بر مردم بيايد كه مؤمن در اثر شدّت گرفتارىها و بلاهاى روى زمين، آرزو كند كه اى كاش كه خود و خانوادهاش بر كشتى سوار مىشدند و در دريا به سر مىبردند.(12)