با فرارسيدن چهارم آبان، روزى كه رژيم با تلاش بسيار جشن تولد شاه را همه ساله در آن روز بر دانش آموزان و مردم تحميل كرده بود، اعتصاب و نفرت عمومى در سراسر كشور عليه خاندان پهلوى شكل گرفت. با اين حال استكبار شرق و غرب كه منافع خود را در بقاى رژيم مى ديدند، از او حمايت كردند. در همين راستا، كارتر، برژنف، هواكوفنك و ديگر سران كشورهاى غربى و شرقى، روز تولد شاه را تبريك گفتند و به خاطر حوادث ناگوار اخير كشور، او را دل دارى دادند.
انديشه ى ملاقات با امام و به دست آوردن رضايت او، به عنوان تنها راه حل بحران سياسى ايران، از زمان دولت شريف امامى، فكر كارگزاران رژيم را به خود مشغول كرده بود، ولى تلاش آن ها، از جمله شريف امامى، امينى و اردشير زاهدى، حتى در زمان حكومت نظامى ازهارى، به ثمر نرسيد و امام قاطعانه از پذيرفتن مهره هاى شناخته شده ى رژيم خوددارى كرد. اين امتناع در زمانى بود كه هر فرد عادى به آسانى مى توانست در اقامتگاه امام ـ نوفل لوشاتو ـ با امام ملاقات كند. ايشان حتى در برابر مذاكراتى كه بين دكتر على امينى و آقاى شريعتمدارى در قم انجام گرفت،(294) به صراحت اعلام كرد:
هيچ شرطى قابل قبول نيست و هيچ مهلتى، در صورتى كه نتيجه ى آن تأمين ادامه ى وضع موجود باشد، قابل قبول نيست.