در نيمه ى مهرماه 57، شاه با اعتراف به اشتباه دولت هاى گذشته، كوشيد با مظلوم نمايى و بركنار نشان دادن خود از جنايت هاى آنان، شخصاً با ملت روبه رو شود و با توسل به قانون اساسى ـ كه به قول او حقوق همه را مشخص كرده است ـ بحران رو به گسترش را فرو نشاند. در همين روزها فشار دولت بعثى عراق در مورد اقامت امام در نجف اشرف، كه نتيجه ى زد و بندهاى سياسى دو رژيم عراق و ايران عليه انقلاب اسلامى بود، موجب نگرانى هاى گسترده در بسيارى از محافل انقلابى جهان شد. ياسر عرفات (رئيس كميته ى اجرايى سازمان آزادى بخش فلسطين) طى تلگرافى نسبت به سخت گيرى هايى كه دولت به ظاهر انقلابى عراق براى امام فراهم مى كرد، ابراز تأسف نمود و آن را يك توطئه خواند. او از اين كه در شرايطى نيست كه بتواند امام خمينى را به وطنش دعوت كند، ابراز تأثر نمود و اظهار كرد: اى كاش وطنى داشتم و شما بر خاكش قدم مى گذاشتيد; و اين كه با همه ى اين سخت گرفتن ها و گرفتارى ها هم چنان مبارزه مى كنيد و رهبرى مبارزات را بر عهده داريد، ما را به شگفتى وامى دارد. امام در پاسخ، از سازمان آزادى بخش فلسطين خواست صداى انقلاب اسلامى را با وسايل تبليغاتى خود به گوش جهان برساند و اظهار اطمينان كرد كه پيروزى ملت آگاه ما حتمى است.(293) در نوزدهم مهر ماه، مطبوعات اعتصاب سه روزه ى خود را با عنوان «اعتراض به سانسور»، «اختناق» و «سلب آزادى مطبوعات» آغاز كردند و در بيست و چهارم مهر نيز، كشور شاهد تعطيل سراسرى، به مناسبت چهلم شهداى 17 شهريور بود. در آخرين روز مهرماه، هجرت تاريخى امام، به دنبال توطئه ى مشترك دشمنان انقلاب اسلامى انجام پذيرفت. از آن پس صداى انقلاب اسلامى، از قلب اروپا طنين افكند و انقلاب را در آستانه ى تحولات جديد و سرنوشت سازى قرار داد. اعتصاب كاركنان صنعت نفت و پالايشگاه نفت خارك، مخابرات، سازمان آب و ديگر سازمان هاى دولتى نيز كه به طور زنجيره اى انجام مى گرفت، ضربات مهلكى بر پيكر رژيم در حال سقوط وارد مى كرد. اعتصاب كاركنان صنعت نفت كه به قطع استخراج و توليد نفت منتهى شد و خشونت دولت را براى بازگرداندن كاركنان بر سر كار ناكام گذاشت، تحسين رهبر انقلاب را برانگيخت. امام در پيام ويژه اى در 14 ذيقعده ى 1398 كار انقلابى آنان را پر ارزش و موجب روسفيدى ملت دانست و از ملت شريف ايران خواست هنگامى كه كاركنان شركت نفت و ساير مؤسسات و ادارات دولتى دست به اعتصاب مى زنند، از آنان با كمال جديت حمايت و ضررهاى آنان را به بهترين وجه جبران كنند. امام در اين پيام هشدار داد: اين سرنيزه ها بالأخره انفجار عظيمى را به بار خواهد آورد. دولت ياغى نظامى آخرين راهى است كه شاه براى نجات خويش به آن متوسل شده است. اين دولت نيز دوامى نمى تواند داشته باشد... صاحب منصبانى كه به روى ملت آتش مى گشايند، بايد بدانند كه پيروزى ملت نزديك است و انتقامش از خائنين سخت ; عهد و پيمان شاه سست است و قهر انقلاب ملت سهمگين است... امام در اين پيام از علما خواست با وجوهات شرعيه، ضرر و زيان هاى ناشى از مسائل مبارزاتى را كه طبقه ى ضعيف ـ كه هميشه پيش گامان مبارزات مردمى بوده اند ـ متحمل شوند، ترميم كنند. كاركنان نيروگاه هاى برق، با قطع برنامه ريزى شده ى شبكه ى سراسرى ـ هر شب به مدت دو ساعت، و هم زمان با برنامه ى تلويزيونى ارتش ـ ابتكار جالبى را در فلج كردن تبليغات رژيم به كار بستند. در همين زمان فاجعه ى مسجد جامع كرمان اتفاق افتاد كه طى آن پانزده هزار مرد و زن و كودك كه به مناسبت چهلم شهداى جمعه ى سياه در شبستان و صحن و اطراف آن گرد آمده بودند، مورد تهاجم وحشيانه ى چماق داران رژيم قرار گرفتند و هزاران نفر مضروب شدند. چماق داران در اين تهاجم، كتابخانه ى مسجد و بخشى از شهر را نيز به آتش كشيدند و موج جديدى از خشم و نفرت را در سراسر ايران بهوجود آوردند و جنايت هايشان در تظاهرات عظيم مردمى به صورت يك شعار عمومى عليه رژيم به كار گرفته شد. امام خمينى در پيام چهارم آبان 1357 اين فاجعه را محصول فشار عصبى شاه و بستگان او دانست و نسبت به اين كه شدت يافتن اين فشار عصبى، حمله هاى جنون آميز آنان را تشديد كند و ملت را بيش از پيش به خاك و خون بكشد، اظهار نگرانى و تأكيد كرد: بايد ملت شريف و مظلوم و جناح هاى علاقه مند به اسلام و كشور، قدرت تفكر را از دشمن سلب و هر چه زودتر به حكومت غاصبانه ى آن خاتمه دهند. امام در اين پيام به شعار قانون اساسى و نغمه ى بقاى رژيمِ منهاى شاه، اشاره كرد و آن را مانند كشتن افعى و پروراندن بچه ى او دانست.
لطفا منتظر باشید ...
