و حدت مردم در انقلاب به گونه اى بود كه به كاربردن واژه هايى، مثل مردم و ملت براى شناساندن آن نارساست. بايد از واژه ى امت كه به مفهوم دقيق قرآنى خود در انقلاب تحقق يافت، استفاده كرد. در انقلاب اسلامى جمعيتى بزرگ در اوج پاكى، ايثار و پذيرا شدن اسلام و رهبرى، با حركتى پرتلاش، هدف دار و هماهنگ با خط رهبر مكتبى، قيام كردند و اين يكى از ويژگى هاى ممتاز انقلاب اسلامى است كه تاريخ كم تر نظيرى براى آن سراغ دارد. اين وحدت همه ى اقشار ملت و بالاتر از آن، تمام جريان هاى سياسى را زير پوشش داشت و سر راه خود، مخالفان، بى طرف ها و حتى آن هايى را كه انديشه هاى وارداتى داشتند با خود هم گام كرد و شكاف ها و نقطه هاى ضعفى را كه ممكن بود مورد سو استفاده ى دشمن قرار گيرد، پركرد. اين وحدت از نوع ائتلاف هاى حزبى يا سازماندهى هاى موقت و مصلحت آميز نبود، بلكه در فرياد الله اكبر متجلّى مى شد; آن گونه كه در روز عيد فطر و تاسوعا و عاشوراى سال 1357 ش. در تهران و نيز در تظاهرات عظيم سراسر ايران شاهد بوديم. اسلام، تنها عامل يك پارچگى مردم بود و اگر شعار و شعور ديگرى حاكم بود، بى ترديد وحدت آنان لطمه مى خورد. از اين رو بود كه اهل تسنن با شيعه هم صدا شدند، تكبير وحدت سردادند و در يك سنگر رزميدند.
لطفا منتظر باشید ...
