قصاید

محمد بن محمد اوحد الدین انوری

نسخه متنی -صفحه : 463/ 159

در مدح خاقان اعظم پيروزشاه عادل

پيروز شه كه تا به قيامت ز نوبتش آن خسروى كه پيش ظفرپيشه رايتش آن آسمان محل كه ز بس چرخ جود او آنك از براى خطبه ى ايام دولتش وانك از براى خدمت ميمون درگهش دست چنار دولت فتراك او نيافت پشت بنفشه خدمت ميمونش خم نداد شاهى كه در اضافت قدرش به چشم عقل خانى كه در جهان خلافش به يك زمان در موقفى كه بيلكش از حبس كيش رست چون اژدهاى نيزه بپيچيد در كفش اى خسروى كه فضله اى از خشم و خلق تست جم دولتى كه در نفسى كلبه ى مرا با من تو كردى آنچه سخا خواندش خرد در خدمت تو عذر همى خواهدم كنون اى پايه ى كمال تو جايى كه از علو من بنده را ز عاجزى اندر ناى تو دست ذكاى من به كمال تو كى رسد ذكر ترا چه نام فزايد ناى من تا در سراى شادى و غم در زبان فتد تا در سراى شادى و غم در زبان فتد
سقف سپهر وقف صدا كرد روزگار پيشانى ملوك قفا كرد روزگار خورشيد را چو سايه گدا كرد روزگار برجيس را ردا و وطا كرد روزگار بهرام را كلاه و قبا كرد روزگار زانش ممر باد هوا كرد روزگار زان پيش چون خوديش دوتا كرد روزگار از قالب سپهر سها كرد روزگار از عز بد سگال عزا كرد روزگار بر شير بيشه حبس فنا كرد روزگار در دست خصم نيزه عصا كرد روزگار آن مايه كاصل خوف و رجا كرد روزگار از نعمت تو عرش سبا كرد روزگار وان ديگران دغا نه سخا كرد روزگار زين پيش با من از چه جفا كرد روزگار اول حجاب از اوج سما كرد روزگار تا حشر پايمال حيا كرد روزگار گيرم كه گوهرم ز ذكا كرد روزگار خود نام تو ز حمد و نا كرد روزگار چون نيك و بد صواب و خطا كرد روزگار چون نيك و بد صواب و خطا كرد روزگار