قصاید

خاقانی شروانی

نسخه متنی -صفحه : 529/ 369

اى لب و خالت بهم طوطى و هندوستان از رخ و زلف تو رست در دل من آبنوس ابرش خورشيد را ناخنه آمد ز رشك رو كه ز ژس لبت خوشه ى پروين شده است صبر من از بي دلى است از تو كه مجروح را با همه كزاد نيست يك سر مويم ز تو گرچه ز افغان مرا با تو زبان موى شد طبع چو خاقانيى بسته ى سودا مدار عهد كهن تازه كن كو سخنان تازه كرد ناصر ملت طراز، قاهر بدعت گداز ناصر ملت طراز، قاهر بدعت گداز
پيش جمالت منم هندوى جان بر ميان وز لب و خال تو گشت ديده ى من آبدان تا تو به شب رنگ حسن تاخته اى در جهان خوشه ى خرماى تر بر طبق آسمان چاره ز بي مرهمى است سوختن پرنيان نيست تو را از وفا بر سر موئى نشان در همه عالم منم موى شكاف از زبان بشكن صفراتى او ز آن لب چون ناردان خاصه ناى ملك كرد ضميرش ضمان شاه خليفه پناه خسرو سلطان نشان شاه خليفه پناه خسرو سلطان نشان