قصاید

سنایی غزنوی

نسخه متنی -صفحه : 418/ 356

در مدح خواجه ابو يعقوب يوسف بن احمد

اى بنده به درگاه من آنگاه بر آيى اى خواست جدا گردى چونان كه درين ره اى سينه قدم ساخته جان نيز برافشان با قرب من آنگاه قرين گردى كز دل اى عاصى چون وقت عصات آمده بنشين بخشنده چو ماييم ز ما بين كه حقيقت اى ديده غذاساخته از بهر لقا را زين بيم اگر آب همى بارى ازين پس خواهى كه رها گردى ازين بيم مرا خوان خورشيد زمين يوسف احمد كه ز خاطر آن شاه امامان كه عروسان سخن را از قدر ايرى شد وز طبع محيطى خواهند كه باشند چنو بر سر منبر آرى ز پر اين هر دو پرانند وليكن يارب كه مباديش فنايى كه زمانه شادى كن ازين پير تو اى شمع جوانان آفاق پر از گوهر و در كن چو برادر حقا كه ز زيب سخن و زين جمالت چون حكم مقدر به گه بخشش رويى چون عمر خطاب سر سنت و دينى چون عمر خطاب سر سنت و دينى
كز جان قدمى سازى و در راه درآيى هم خواست نداند كه تو خواهنده ى مايى بر مژده ى اين نكته كه گفتم تو مرايى از جاه فرود آيى و در چاه درآيى پيش چو خودى از چه عصاوار بپايى ننگ ست به جز بر در بخشنده گدايى بي ديده شو از گريه چو مشتاق لقايى جان باز كه صعبست پس از وصل جدايى در جمع فقيه الامم از بهر رهايى حل كرد همه مشكل تقدير سمايى از تربيت اوست به هر روز روايى از حلم زمينى شد وز لطف هوايى بي دانش و بي خرده امامان قضايى از جغد نديدست كسى فر همايى ناورده چنو نادره در دار فنايى در بار كه از اصل تو هم زان در يايى كز علم و سخا حيدرى و حاتم طايى ختمست در القاب تو زين العلمايى چون عمر گذشته به گه بخل قفايى چون حيدر كرار در علم و سخايى چون حيدر كرار در علم و سخايى