شه چو شد آگاه بعد از چند گاه گفت كز هر جا خبر جستند باز چون دل عارف نبود از وى نهان چون بر آن آيينه افتادش نظر با هم از فكر جهان بودند دور شاه چون جمعيت ايشان بديد يك سر مويى فرو نگذاشتى هر كجا بيند دو همدم را به هم نى كه از هم بگسلد پيوندشان نيك كن تا نيك پيش آيد تو را ز آن فراق جانگداز از عمركاه، كس نبود آگاه ز آن پوشيده راز هيچ حالى از بد و نيك جهان يافت از گم گشتگان خود خبر وز همه اهل جهان يكسر نفور رحمتى آمد بر ايشانش پديد جمله را آنجا مهيا داشتى خورده جام شادى و غم را به هم وافكند بر رشته ى جان بندشان بد مكن تا بد نفرسايد تو را كو به ابسال و وصالش آرميد،

ناله بر گردون رسانيدن گرفت داشت شاه آيينه اى گيتى نماى گفت كن آيينه را داريد پيش هر دو را عشرت كنان در بيشه ديد هر يكى شاد از لقاى ديگرى بي ملامت كردن خاطر خراش اى خوش آن روشندل پاكيزه راى اندر آن اقبالشان يارى كند هر چه بر ارباب آفات آمده ست شاه يونان چون سلامان را بديد وز دو ديده خون چكانيدن گرفت پرده ز اسرار همه گيتى گشاى تا در آن بينم رخ مقصود خويش وز غم ايام بي انديشه ديد هيچشان غم نى براى ديگرى هر چه دانستى ز اسباب معاش، كاورد شرط مروت را به جاى واندر آن دولت مددكاى كند يكسر از بهر مكافات آمده ست كو به ابسال و وصالش آرميد، كو به ابسال و وصالش آرميد،