در وجه تسميه «احد» اقوال مختلفي است. بعضي آن را به علت استقلال از ساير كوه ها احد ناميده اند.3 بعضي ديگر اُحُد را نام اوّلين ساكن در اين كوه دانسته اند كه از «عمالقه» بوده و نام او را بر آن نهاده اند. عده اي نيز آن را اَحَدْ خوانده اند كه يكي از صفات خداوند متعال است.4 در المغانم المطابه آمده است كه: خداوند تعالي اراده فرموده بود كه اين كوه را به يكي از نام هاي خود بخواند، از اين رو آن را «اُحُد» ناميد; چرا كه انصار در كنار آن توحيد را ياري كرده اند و سرانجام در دنيا و آخرت با آن برانگيخته خواهند شد; پيامبر ـ ص ـ نيز (چون در رسالت و اعمال خود يگانه بود) نام اين كوه ـ كه يكي از شعارهاي يكتايي خداوند است ـ را با اغراض و مقاصد خود موافق يافت و تأييد نمود. با اين كه اُحد از اَحديّت و يگانگي گرفته شده است ليكن حركات آن به رفع است و اين امر دليلي بر بزرگي و عُلوّي خداي يكتا مي باشد. رسول خدا به اين اسم و مسمّي عشق و محبت مي ورزيد و خداوند نيز در مقابل، اين كوه را از ميان جبال متعدد، مخصوص همراهي او در بهشت قرار داد.5