در منابع روايي شيعه و سنّي، روايات فراواني آمده كه از آثار و بركات زمزم و شفابخشيِ آن مي گويند: در اينجا برخي از آن روايات را مي آوريم:
1 - امام صادق(ع) از پيامبر(ص) نقل كرده كه فرمود: «ماءُ زَمْزَم شِفاءٌ لِما شَرِبَ لَه»;5
«آب زمزم شفا براي هر چيزي است كه به خاطر آن بنوشند.» و در روايت ديگر آمده: «ماءُ زَمْزَم شِفاءُ لِمَن اسْتَعْمَل»;6
«آب زمزم شفابخش كسي است كه از آن بنوشد.» و نيز امام صادق(ع) مي فرمايد: «ماءُ زَمْزَم شِفاءُ مِنْ كُلِّ داءٍ »، (و أظنّه قال): كائنا ما كان));7
«آب زمزم شفاي هر بيماري است، (راوي گويد به گمانم فرمود:) هر آنچه باشد.» و از كتاب فقه الرضا(ع) نقل شده است كه: «ماءُ زَمْزَم شِفاءُ مِن كُلِّ داءٍ وَ سُقْم وَ أَمانٌ مِن كُلِّ خَوفٍ وَ حُزْن»;8
«آب زمزم شفاي هر درد و بيماري و امانبخش از هر ترس و اندوهي است.» از اينرو در روايات ما توصيه شده است هر گاه آب زمزم مي نوشيد، دعاي مخصوص را بخوانيد: معاوية بن عمار از امام صادق(ع) نقل مي كند كه فرمود: «چون از دو ركعت نماز طواف فراغت يافتي نزديك حجرالأسود برو و آن را بنوش و بدان اشاره كن كه از اين ناگزيري و سپس فرمود: اگر مي تواني پيش از آنكه به صفا بروي، از آب زمزم بياشام و هنگام نوشيدن آن بگو: ((ا للّهُمَّ اجْعَلْهُ عِلْماً نافِعاَ وَ رِزْقاً واسِعا وَ شِفاءاً مِنْ كُلِّ داءٍ و سُقْم »;9
«بار خدايا! آن را علم سودمند و رزق فراوان و شفاي هر درد و بيماري قرار ده .» و نيز حضرت صادق(ع) توصيه كرد: از آب زمزم بنوشيد و بر سر وپشت و شكم خود بريزيد و آن دعا را بخوانيد; زيرا نقل شده كه وقتي پيامبر خدا(ص) به زمزم نظر مي كردند، مي فرمودند: «اگر براي امّت من موجب مشقّت نمي شد، يك يا دو دلو بزرگ از آن مي كشيدم.»10
و از سخنان امير مؤمنان(ع) است كه: «الاطّلاع في بئر زمزم يذهب الداء فاشربوا من مائها ممّا يلي الركن الذي فيه الحجر الأسود..»11
«نگريستن به چاه زمزم درد را از ميان مي برد. پس، از آن آب بنوشيد از آنسويي كه به طرف ركن حجرالأسود است...» دعوات راوندي از ابن عباس چنين آورده است: «خداوند آب هاي خوشگوار را قبل از روز قيامت بالا مي برد مگر زمزم را. آب زمزم تب و سردرد را بهبود مي بخشد و نگريستن به آن، چشم را شفاف مي كند و هر كس آن را به قصد شفا بنوشد خدايش شفا دهد و هر كس براي رفع گرسنگي بنوشد خدايش سير گرداند.»12
افزون بر گفتار پيشوايان اسلام، سيره عملي آنان نيز، چنانكه ملاحظه كرديم، نوشيدن از آب زمزم، متبرّك شدن و بر بدن پاشيدن بوده است. علي بن مهزيار گويد: ابوجعفر ثاني (امام محمّد تقي(ع)) را ديدم كه در شب زيارت (شب يازدهم ذي حجّه) طواف نساء گزاردند و پشت مقام ابراهيم نماز خواندند. سپس داخل زمزم شده، با دست خود از دلوي كه به طرف حجرالأسود بود، آب برداشتند و نوشيدند و بر قسمتي از بدن خود پاشيدند و سپس دو بار ديگر به زمزم رفتند. علي بن مهزيار مي افزايد: برخي از ياران ما به من خبر دادند در سال بعد نيز امام را ديدند كه همين گونه عمل كرد.13
شيخ صدوق گويد: در روايات آمده است كه هر كس از آب زمزم بنوشد شفا يابد. عارضه بيماري اش برطرف گردد و زماني كه پيامبر(ص) در مدينه بودند مي خواستند كه از آب زمزم براي حضرتش هديه آورند.14