اي عاشق مشتاق كه خواهان لقائي ميعادگه دلبر جانانه همين جاست با عجز بر اين خاك گرانمايه بنه سر دست طلب انداز به دامان وصالش تو بندگي آموز كه آن شاهد يكتا او خوانده تو را بر سر خوان كرم خويش بيپرده كند جلوهگري از در و ديوار معشوق بود بر سر پيمان محبت معشوق بود بر سر پيمان محبت

در راه طلب گمشدهاي بيسر و پائي يك لحظه به خود آي و نظر كن كه كجائي گر آمدهاي بر در سلطان به گدائي شايد برسي از ره لطفش به نوائي داند روش بندهنوازي و خدائي شرمنده چرائي تو ز بيبرگ و نوائي؟ تو ناله و فرياد برآري ز جدائي زشت است اگر بر سر ميعاد نيائي زشت است اگر بر سر ميعاد نيائي