در همين روز حدود ساعت ده، دو تن از مردمِ مقيمِ «كراچيِ» پاكستان بر ما وارد شدند كه پيشينه آشنايي ما با آنها بس ديرينه بود و به مثابه ايراني ها و هموطناني مألوف و ديرآشنا به زبانِ فارسيِ گويا در ساباما به اصطلاح «حال و احوالي» كردند.
يكي از آنها به نام «محمد سليم»، در كراچي مدرّس بوده و اظهار مي داشت كه بيست و پنج تن از طلاب شيعه در مدرسه وي به تحصيل علوم ديني مي پردازند. در اين مدرسه، دروس ديني از مقدمات تا «الروضة البهيه في شرح اللمعة الدمشقيه = شرح لمعه» تدريس مي شود.
ديگري كه «سيد شرف الدين» نام داشت خاطر نشان ساخت: هر ساله در كراچي تحت عنوانِ كلي و اصليِ «يوم القرآن» سميناري پيرامون مطالب مربوط به قرآن كريم داير مي كند، و هر سال همراه با عنوانِ فرعيِ ويژه اي اين سمينار برگزارمي شود و تا كنون هشت سمينار را حولِ محورِ قرآن كريم در كراچي منعقد ساخته است كه محصولِ نوشتاريِ اين سمينارها، سه مجلد «يادنامه هاي سمينار يوم القرآن» مي باشد كه از مقالات و سخنراني ها فراهم آمده و طبع و منتشر شده است.
وي به ما متذكر شد: چون به تنهايي متولي و عهده دارِ برگزاري اين سمينارها هستم و توانِ مالي و اقتصادي من بسيار محدود است نتوانستم، مقالات ديگر را به طبع رسانم.
در اين كه كراچي چه شماري از شيعه را در خود پذيرا است، و آيا آماري از نفوس شيعه وجود دارد، ميان حاضرانِ اين نشست اختلاف نظر وجود داشت. سرانجام بر اين سخن صحّه گذاشتند كه در جمع دوازده ميليون نفوسي كه در كراچي به سر مي برند حدود هشتصد هزار نفر شيعي هستند.