بهار نیکان

على بن حسين، سجّاد: دنيا خوابيست، و آخرت بيداريى؛ و ما، ميان اين دو، خوابهائى درهم و پريشان[26].

حسن[27]، بسيار اين قولِ نهشل بن حرى[28] را مثال مى‏زد:

گروهى از فقيهان و زاهدان نزد رابعه[30] گرد آمدند و به نكوهش دنيا پرداخته‏اند، و او خاموش بود. چون بپرداختند، ايشان را گفت: هر كه چيزى را دوست بدارد يادِ آن بسيار كند، خواه به ستايش و خواه به نكوهش؛ اگر دنيا در دل شما ناچيزست، چرا ناچيز را ياد كنيد؟[31]

نعمان بن مرزبان[32]، نياى ابوحنيفه، روزِ نوروز، پالوده براى على - رضى اللّه عنه - هديّه آورد؛ پس او گفت: هر روزِ ما نوروز سازيد - و گفته شده: آن روز، روز مهرگان بود؛ و او گفت: هر روزِ ما را مهرگان سازيد[33].

ثورى[34]: چون خواستى دنيا را بشناسى، بنگر كه در دست كيست[35].

پادشاهى از بنى اسرائيل شهرى بساخت و در بناى آن دقّت و باريكْ بينىِ فراوان به كار برد؛ سپس از بهرِ مردمان طعامى بساخت و كسى را بر در شهر گمارد، تا درباره آن پرسش كند؟ هيچ‏كس آن را عيبى نكرد جز سه تن كه كساهائى بر تن داشتند. ايشان گفتند: دو عيب در آن مى‏بينيم. از ايشان آن دو عيب را بپرسيد. گفتند: ويرانى پذيرد و خداوندگارش بميرد. گفت: هيچ خانه مى‏شناسيد كه ازين دو عيب در امان باشد؟ گفتند: آرى، سراىِ بازپسين. پس پادشاهى بگذاشت و زمانى با ايشان به عبادت پرداخت؛ سپس ايشان را بدرود گفت. گفتند: آيا از ما ناپسندى ديدى؟ گفت: نه ليك شما مى‏شناسيدم و گرامى مى‏داريد؛ با كسى همنشين مى‏شوم كه نشناسدم[36].

در حديث است: خدايتعالى - فرمود: اى دنيا! براى بنده مؤمن من تلخ باش و شيرين مشو[37].

عابدى را مرگ به بالين آمد. گفت: تأسّفم بر دار احزان و هموم و خطايا و ذنوب نيست. تأسّفم تنها بر آن شبى است كه خفتم، و روزى كه روزه نساختم، و ساعتى كه در آن از يادِ خدا به غفلت پرداختم.[38]