روزگارِ برمكيان [64]در خوبى و بسيارىِ خير و فراوانىِ نعمت، مَثَل است. جماز[65]گفت: خوانى برايمان بگستران، گوئى كه روزگارِ برمكيان است.
و صالح بن طريف گفت[66]:
اى فرزندان برمك!نيكو شما و روزگارِ نوآيين شما!
دنيا، چون شمابوديد، عروسى بود و امروز بيوهاى است داغديده.
و ديگرى گفت:
فرزندان برمك به دنيا پشت كردند و رفتند؛ پس اگر همه خلق دنيا را رها كنند، چيزى نيفزايد.
گويى روزگار شما، همهاش، براى زمينيان عيد بوده است[67].
خديجه - رضىاللّه عنها- و ابو طالب [- عليه السلام -] هر دو در يكسال، يعنى سال ششم از [نزولِ] وحى، در گذشتند؛ پس رسول خدا- صلّىاللّه عليه و سلّم- آن سال را «عام الحزن» ناميدند [68].
در سالِ هشتادِ هجرى، سيلى بزرگ در مكّه واقع شد كه شتران را كه بار بر روى آنها نهاده شده بود، ببُرْد از اين رو، آن را «عام الجحاف» ناميدند[69].
[سيلٌ جحافٌ: سيلى كه همه چيز را با خود بِبَرَد.]
اردشير بن بابك[70]: به دنيا اعتماد مكن، كه دنيا بر هيچكس نپايد؛ و دنيا را فرو مگذار، كه آخرت جز به دنيا به كف نيايد[71].
على - رضى اللّه عنه - : اهل دنيا چون سوارانىاند كه در خواب حركت داده مىشوند[72].
چون روزى نيكو بيابى، ازان بهرهمند شو؛ چه تا زندهاى، روزِ بد، خواهى يافت[73].
عرب سالِ صدمِ تاريخ را سالِ حمار نام كرده، از براىِ ماجراىِ حمارِ عزير[74].