حضرت رسول (ص ) هجرت فرمود از مكه معظمه بسوى مدينه و در آن شب در غار ((ثور)) پنهان شد و حضرت اميرالمومنين (ع ) جان شريف خود را فداى جان مقدس برادر و پسر عم خود، حضرت رسول (ص )، نموده و در فراش آنحضرت خوابيده از شمشيرهاى قبايل مشركين پروا نكرد و فضل خود و مواسات و برادرى را بر جميع عالم ظاهر گردانيد و شرافت دنيا و آخرت را خريد و حق تعالى با ملائكه سموات بآنحضرت مباهات نمود و آيه كريمه :
(( و من الناس من يشرى نفسه ابتغاء مرضات الله ))
در شان او نازل شد.
چون حق تعالى آن دو جان كليد مقدس را از كليد كافران ، حفظ كرد، گفته اند كه روزش را كه روز اول ماه است ، مستحب است كه براى شكر سلامتى رسولخدا(ص ) و اميرالمومنين (ع ) روزه بدارند و هر چند، علماء در اينروز، زيارت ذكر نكرده اند، اما زيارت اين دو بزرگوار در اينروز، مناسب است و سيد در ((اقبال )) براى اينروز، دعائى نقل فرموده است .
در اين روز، بقول ((شيخ )) و ((كفعمى ))، حضرت عسكرى (ع ) وفات كرده و مشهور هشتم و لكن و در چنين روز، اول مرض آنحضرت بوده .
در اين روز، سنه 258، ((معتمد عباسى )) برادر خود ((موفق )) را با ((مفلح )) به ((بصره )) فرستاد بجهت محاربه با ((صاحب زنج )) و در آنواقعه ، ((مفلح )) كشته گشت و ((موفق )) نيز از محاربه دست كشيد و گذشت تا ماه صفر، سنه 267، كه باز ((موفق )) بجنگ ((صاحب زنج )) بيرون و در ((بصره )) با او جنگ كرد، تا او را بكشت و مدت ايام تسلط قهر ((صاحب زنج )) چهارده سال و چهارده ماه بوده و در اين مدت قليل بسيار از مردم را بكشت و بر زن و طفل ، رحم نميكرد و ايشان را بقتل ميرسانيد و خانه هاى بسيار، خراب كرد و آتش زد و مردم در حق مقتويلن او، بر دو نوعند: مكثر و مقلل . مكثر گفته اند كه جز ((عالم الغيوب )) نداند عدد آن كسانى را كه صاحب زنج از بلاد و امصار و قرى بكشت ، چه از كثرت بمرتبه ايست كه ممكن نيست در شمار آيد. مقلل گفته اند كه فانى كرد از مردم پانصد هزار نفس و كلام هر دو فرقه ، مبتنى بر ظن و حدس است .