احمدبن عامر بن سليمان.

12احمدبن عامر بن سليمان.

(157- بعد از 260ه.ق).

كنيه: ابوجعد.

نسب: طايي.

لقب:؟.

طبقه:؟ .

او از نوادگان وَهْب بن عامر و از قبيله طىّ است. وهب كسي بود كه در كربلا به ياري حسين بن عليي شتافت و با آن حضرت به شهادت رسيد (1) .تا ريخ زندگي احمد به درستي روشن نيست و شرح حال نويسان به اجمال به ترجمه او پرداخته اند.

نجاشي از عبدالله بن احمد نقل مي كند: پدرم در سال 174 يا 194ه.ق. به خدمت علي بن موسي الرضاي رسيد و نيز مؤذن امام هادى (ع)و امام عسكرى (ع)بود. نجاشي مي افزايد: احمد داراي اصل روايي است.

خطيب مي نويسد: احمدبن عامر در شهر سُرّمَنْ رأي (سامراء) (2) ساكن شد و در آن جا از علي بن موسي الرضا(ع) روايت حديث كرد. پسرش عبدالله و ابراهيم بن رجاء مُقري از او روايت كرده اند (3) .

شيخ طوسي مي نويسد: احمدبن عامر از امام رضا(ع) روايت كرده است و فرزندش عبدالله، به صورت مسند، از او روايت دارد.

ابن حجر مي نويسد: او را اصلي است و ابن جوزي در الموضوعات گفته است كه او متهم است و بيهقي در (شُعَب الايمان) در اعتبار او ترديد كرده است. مزّي نيز او را از ضعفا مي شمارد.

مامقاني مي گويد: او امامي مجهول الحال است، ليكن شوشتري تصريح مي كند كه مؤذن بودن او براي امام هادي و امام عسكرى (ع)بر مدح وي دلالت دارد (4) .

نجاشي از عبدالله بن احمد نقل مي كند: پدرم در سال 157ه.ق.متولد شد. سيدمحسن امين مي نويسد: با توجه به اين روايت و روايت عبدالله از پدرش در سال 260ه.ق. معلوم مي شود كه احمد از معمّرين و سال هاي عمرش از صد فراتر بوده (5) ، بنابراين، احمد پس از سال 260ه.ق. و در شهر سامراء درگذشته است.

منابع ديگر.

عيون اخبار الرضا باب 30؛ رجال طوسي 36؛ تهذيب الكمال 21/ 148؛ لسان الميزان 1/ 190 و 3/ ش 252؛ تنقيح المقال 1/ 63؛ معجم رجال الحديث 2/ 130.

1. رجال نجاشى / ش 250 و ايضاح الاشتباه 111.

2. سامراء، شهري است در ساحل رود دجله و در سي فرسخي بغداد قرار دارد و مخفف (سر من رأى) است (معجم البلدان 173/ 3).

3. تاريخ بغداد 4/ 336.

4. قاموس الرجال 1 / 321.

5. اعيان الشيعه 623/ 2.