مـردمـانـى كـه احـتـمـال مـى دهـنـد در عـالم هـسـتـى خـدائى بـاشـد، ولى يـقـيـن نـدارنـد؛ مسلّم در مـقـابـل ، هم احتمال خواهند داد كه گفتار پيامبران نيز صحيح بوده و در نتيجه عالم پس از مرگ حـقـيقت داشته باشد. و چون او، خداشناس نشده ممكن است تمام آن عذابهائى كه از مسلّميّات اديان زنـده جـهـان است در انتظار او باشد. و يا در اثر نداشتن معرفت به مقام منيع آفريدگار جهان قوانينى را كه لازم بوده براى تاءمين سعادت و نجات از شقاوت و عذاب انجام دهد، ترك نموده است .
بـنابراين ، عقل و خرد به ما مى گويد:
"براى دفع اين ضرر بزرگ احتمالى ، لازم است كه در پـى خـداشـنـاسـى بـرويـم و آن عذابهاى ابدى را از خود دفع كنيم و يا اگر سعادتى در انتظار ما است به اين وسيله به چنگ آوريم ".