دكتر احمد بهشتى
اگر امامت و ولايت از آن معصوم باشد، قطعادر كار او اشتباه و خطائى وجودندارد و براى مردمى كه تشنه عدالت و تقوايندو چوب بى عدالتيها و بى تقوائيهابسيار خورده اند، جاى هيچ گونه نگرانى نيست ونه تنها جاى نگرانى نيست، كه جاى اميدوارى هم هست. در چنين وضعيتى همه مى توانند در امنيت و آسايش وآرامش كامل زندگى كنند و نيروهاى سرشار خود رادر راه خدمت به مكتب و جامعه و ميهن به كار اندازند.
خواه در عصر غيبت و خواه در عصر حضور معصوم، كسانى هستند كه در حكم كارگزاران اويند و در استمرار امامت و ولايت او نقش دارند. معصوم، در عصرحضور افرادى را انتخاب و به او سمت كارگزارى و ماموريت مى دهد. او خودمى داند كه از چه نيروها و از چه كسانى استفاده كند.
البته فراموش نكنيم كه ممكن است عصمت معصوم در هاله جهالتها يا اغراض، مستورو مكتوم بماند و مردم جاهل يا مغرض با مقام عصمت، چنان رفتار كنند كه نگذارند آثار و بركات آن در جامعه و در ميان امت، بروز و ظهور پيدا كند.
اينجاست كه مى بينيم عصمت معصوم به اعتصام جامعه يا امت مربوط مى شود و اگرامت، به خاطر جهالتها يا غرض ورزيها به درجه والاى اعتصام نرسيده باشد، ازعصمت معصوم بهره اى نمى گيرد. راز اين كه حكومت معصوم در آخرالزمان تحقق مى يابد، اين است كه بايد مردم به گونه اى رشد و تكامل پيدا كنند كه اعتصام ياعصمت پذيرى در نهاد آنها به درجه فعليت رسيده باشد.
تاريخ نشان داده است كه در دوران پنج ساله خلافت اميرالمومنين(ع) كه حكومت معصوم تحقق يافته بود، دو نيروى فشار، به طور مدام در راه خنثى سازى آثار وبركات معصوم، فعاليت مى كردند: يكى نيروى جهالتها و ديگرى نيروى غرض ورزيها.اصحاب جمل - يا ناكثين- و اصحاب صفين -يا قاسطين-، غرض ورزى مى كردند و اصحاب ابوموسى -يا خوارج و مارقين- علمدار جهالتها و تعصبات خشك بودند.
اگر اينها نبودند، حكومت معصوم آثار و بركات خود را به بروز و ظهور مى رسانيدو چه بسا معصومان ديگر هم توفيق پيدا مى كردند كه با اجراى اسلام ناب و اعمال مديريت كاملا موفق، براى هميشه مردم را از فشارهاى روحى و جسمى ناشى ازحق كشيها و بى عدالتيها نجات بخشند و جهانى يكپارچه و منسجم و آباد در زيرپرچم عدالت و وحدت، به وجود آورند.