نظر برخى از پژوهندگان غربى كه نيكوكارى اسلام را رفتارى خشك و بى جاذبه و عدالت را در اسلام، كارى افراطى و بدون گذشت پنداشته اند، دور از حقيقت است . فقهاى اسلام، عدالت را منبعث از وحى الهى مى دانند و مساله را از جهات ايدئولوژيك و اجتماعى بررسى كرده اند .
اصل نيكوكارى در اسلام بدان گونه كه مسيحيت پنداشته، صرفا رفتارى به منظور كمك يا مهربانى به ديگران از روى ترحم نيست . قرآن، فرد نيكوكار را انسان با فضيلتى مى داند كه عشق الهى انگيزه او در خدمت به نوع و نيكوكارى به ديگران است .
«به زعم كليسا، خدا با بخشيدن روح خود به انسان، او را به نيكوكارى و رافت وا داشته است، ولى قرآن مى گويد: انسان به اين جهان آمده تا با مبارزه با فقر، بدبختى و آلام هم نوعان خود، قيام كند . مخصوصا به دفاع از زنان و كودكان در برابر اين بدبختى ها بيش تر اهميت مى دهد .» (11)