اذن براى صحت خود، نياز به عناصر و اركان ويژه اى دارد. روشن است كه اذن، بدون اذن دهنده تحقق نمى يابد، زيرا اذن دهنده كسى است كه اذن از او صادر مى گردد. بدين ترتيب يكى از اركان اذن، اذن دهنده مى باشد. هر چند، اذن از اعمال حقوقى يك طرفه است و تحقق آن به قبول مأذون موقوف نمى باشد، ولى از آن جا كه انشاى اذن، نيازمند به وجود مخاطبى مى باشد، مى توان مخاطب اذن، يعنى مأذون را يكى ديگر از عناصر آن برشمرد.
از آن جا كه اذن در شمار ايقاعات است، يكى از اركان آن قصد انشا مى باشد. قصد انشا و اعلام اراده، توسط اذن دهنده انجام مى گيرد. ولى به دليل اهميت، قصد انشا و رضايت را به طور مستقل به عنوان ركن سوم اذن ذكر خواهيم كرد. هر اذنى به موضوعى تعلق مى گيرد كه موضوع اذن و عنصر چهارم آن مى باشد. بنابراين، مطالب بخش حاضر را در طى چهار مبحث پى مى گيريم:
مبحث اول، به بيان شرايط اذن دهنده، يعنى داشتن اهليّت و اختيار قانونى او مى پردازيم. در مبحث بعد، مأذون و شرايط او بررسى مى رود. بخش سوم نيز مورد اذن و شرايط آن را بيان مى كند. و سر انجام، مبحث آخر به بررسى قصد انشا، رضايت، سلامت اراده و ابراز اذن مى پردازد.