اتفاق را نسخه اصل به دست سيد امام شهاب الدين محمد بن تاج كيكىافتاد كه معتبر شيعه است و او آن را از سر صفاى دل و كمال فضل و اعتمادنيكو مطالعه كرد و به ما فرستاد، و ما را در آن فصول و كلمات چند روزتأمّلى شافى به احتياطى كافى كرده شدالحق عباراتى درست و خوش وسهل است، اما مجموع آن هذيان، كلماتى مشنع از سر تعصب و جهل،حوالاتى نه بر جاده حقيقت، تشبيهاتى سقيم پر شبهت، متعارضاتىنامعقول، و اشاراتى نامقبول، نقلى بدين گونه كه هر عاقلى فاضل آن را بهانصاف بخواند بى انصافى و نادانى و جهل مصنف به حقيقت بداند و آنرا از خود نداند و نخواند.
بيچاره از معنى اين آيت بيگانه افتاده كه حق تعالى فرموده: «و لا تقف ماليس لك به علمٌ انّ السّمع و البصر و الفؤاد كلّ اولئك كان عنه مسئولا»و بدين غايت جسارت و نهايت خسارت قلم در ميدان هذيان افكنده،مثبتان توحيد و عدل را، و مقربان نبوت و امامت را، و متابعان سنت وشريعت را، به تهمت كذب منسوب كرده، و راويان معتمد را خائن ومخطى پنداشته، و متكلمان محقق و مفتيان متدين و مقريان عارف رامساوىگفته و نوشته از معنى اين آيت دور افتاده است كه در نص قرآنمجيد مذكور است كه: «فوربّك لنسئلنّهم اجمعين عمّا كانوايعملون»اگر چه مصنف خود جزاى منكر است...!پيش از وصول اين كتاب به ما مگر زمره اى از خواص علماء شيعه كه آنكتاب را مطالعه كرده بودند، در حضرت مقدس مرتضى شرف الدين،
1اسراء (17):36. 2يعنى به زشتى ياد كرده است. 3حجر(15): 92.