حضرت عبدالعظيم عليه السلام جهت اختلاف و چاره و علاج هر يك را بحول اللّه از كتاب و سنتزحمت مى دهد إن شاء اللّه تعالى .
و از اشعار انشائيه و انشاديه آن بزرگوار بسيار در كتب اخبار يافته ام و مجموعه اىفراهم كرده ام ، از آن جمله به سفيان ثورى فرمودند در فساد زمان و تغيير احوال اخوان :ذهب الوَفاءُ ذِهاب أمسِ الذاهِبِوالناسُ بَين مُخاتِلٍ وَمُوارِبِيفشُونَبَينَهُمُ المَوَدَّةَ والصّفاوَقُلوبُهُمْ مَحشُوَّةٌ بعَقارِبِيعنى : وفاء مانند شب گذشته رفت و مردم با يكديگر خدعه و حيله مى نمايند افشاءو اظهار دوستى و صفا كنند اما درونشان از عقربها پر است .
و در كتاب« امالى »مرحوم شيخ منقول است : از هر مجلسى كه آن جناب برمى خواست مى فرمود :لكُلِّ أُناسٍ دَولَةٌ يَنظُرونهاوَدَولَتُنا فى آخر الدَّهرِ تَظهَرُيعنى : هر طايفه از مردمان را دولتى است اما دولت ما در آخر روزگار پديدار مى شود .
و در فوت اسماعيل فرزند ارشدش به شعر ابى خراش هذلى تمثل جست و فرمود :ولا تَحسَبى انى تَناسَيتُ عَهدَهُولكِنّ صَبرى يا امام جَميلو در تذكر موت فرمود :