و امّا كسانى كه خوشبخت )و سعادتمند( شده اند، پس تا آسمان ها و زمين پابرجاست، در بهشت جاودانند، مگر آنچه پروردگارت بخواهد )اين( عطايى قطع ناشدنى است.
1- عامل شقاوت و بدبختى انسان ها، اختيار و خواست خودشان است، ولى سعادت آنها با توفيق الهى است. لذا براى شقاوت جمله شَقُوا و براى سعادت، عبارت سُعِدوا آمده است.
2- گرچه دست الهى در هر كارى باز است، حتّى براى بيرون كردن اهل بهشت از بهشت، الاّ ما شاء ربك امّا با توجّه به فراز آخر اين آيه عطاء غير مجذوذ و وعده هايى كه در آيات ديگر داده شده، اين كار را انجام نخواهد داد و وقتى كسى وارد بهشت شد، براى هميشه در آنج ا خواهد ماند.