به نوح خطاب شد: )اينك( با سلامى از جانب ما و بركاتى برتو و بر تمام امّت هايى كه با تو هستند، فرود آى، و بزودى امّت هايى )از نسل همين نجات يافتگان( را از نعمت ها برخوردار خواهيم ساخت، )امّا( سپس )به خاطر غفلت و كفر و گناه،( عذابى دردناك از طرف ما به آنان خواهد رسيد.
دستور هبوث، هم درباره ى حضرت آدم عليه السلام و هم در مورد حضرت نوح عليه السلام آمده و بدنبال آن، مردم به دو دسته ى مؤمن و كافر تقسيم شده اند.
منظور از امّت هايى كه با نوح بودند، يا هر نفر از همراهان آن حضرت است كه بعدها سر سلسله قبيله اى شدند و يا اينكه مراد، هر كدام از مؤمنانى است كه سوار كشتى شده و از يك قبيله اى بودند و شايد هم اممٌ همان انواع حيواناتى باشد كه حضرت نوح عليه السلام همر اه مى برد، زيرا در قرآن، از جنبنده ها به اممٌ امثالكم (444) تعبير شده است، يعنى حيوانات نيز امّت هايى مثل شما انسان ها هستند.
1- زندگانى پس از آن سيل فراگير، با دوخطر عمده روبرو بود، يكى آلودگى ها و تلاقى بودن زمين كه با كلمه ى سلام و وعده ى سلامتى بر طرف شد و ديگر نابودى انواع گياهان كه با وعده بركات تأمين گرديد. سلام منّا وبركات عليك
2- اگر چه خداوند در مواردى موعظه مى كند، هشدار مى دهد و يا حتّى فرزند بى دين را در مقابل چشمان پدر غرق مى سازد، امّا در جاى خود، سلام و بركات خويش را نيز نثار مى كند. سلام منّا و بركات عليك
3- آنچه مؤمن از نعمت هاى الهى دريافت مى كند، سلامت و بركت است، ولى دريافت كافر از نعمت ها جنبه ى متاع بودن آن است، پس هر متاع و كاميابى، نعمت و بركت نيست، بلكه نعمت، آن دريافتى است كه عاقبت خوب هم داشته باشد. سلام منّا و بركات
4- خداوند متاع دنيا را از كفّار دريغ نمى كند. سنمتّعهم ثمّ يمسّهم
5 - اين سنّت خداوندى است كه ابتدا نعمت و مهلت مى دهد، سپس به پاداش يا كيفر مى رساند. سنمتّعهم ثمّ يمسّهم
6- مهر و قهر، هر دو از اوست. سلام منّا... يمسّهم منّا
7- خداوند نوح را به پديد آمدن جامعه ها و امّت هايى كافر، از نسل مؤمنانى كه سوار كشتى شدند، خبر داد. و اُمم سنمتّعهم ثمّ يمسّهم منّا عذاب اليم
444-انعام، 38.