بگذار که با گريه خود شاد بمانم
آنم که چو ويران شوم آباد بمانم
در بال و پر خود زدم آتش که بسوزم
زان پيش که در پنجه ي صياد بمانم
من نام خود از دفتر ايام زدودم
چون نيستم آن قصه که در ياد بمانم
ناشادي ما گر سبب شادي غيرست
شادم که بمانم من و ناشاد بمانم
جز بر کرم دوست نيازي به کسم نيست
اين گونه شدم بنده که آزاد بمانم