تا دامن از من كشيدي اي سر و سيمين تن من جانا رخم زرد خواهي جانم پر از درد خواهي بنشين چو گل دركنارم تا بشكفد گل ز خارم اي جان و دل مسكن تو خون گريم از رفتن تو من كيستم بي نوايي با درد و غم آشنايي قسمت اگر زهر اگر مل بالين اگر خار اگر گل گر باد صرصر غباري انگيزد از هر كناري تا عشق و رندي كشيم يكسان بودنش و نيشم ملك جهان تنگنايي با عرصه همت ما پيرايه خاك و آبم روشنگر آفتابم اي گريه دل را صفا ده رنگي به رخسار ما ده وي مرغ شب همرهي كن زاري به حال رهي كن تا بردلم رحمت آرد صياد صيد افكن من

هر شب ز خونابه دل پر گل بود دامن من دانم چه ها كرد خواهي اي شعله با خرمن من اي روي تو لاله زارم وي موي تو سوسن من دست من و دامن تو اشك غم و دامن من هر لحظه گردد بلايي چون سايه پير امن من غمگين نباشم كه باشد كوي رضا مسكن من گر كدورت نگيرد آيينه روشن من من دشمن جان خويشم گر او بود دشمن من خلد برين خار زاري با ساحت گلشن من گنجم ولي در خرابم ويرانه من تن من خاكم به باد فنا ده اي سيل بنيان كن من تا بردلم رحمت آرد صياد صيد افكن من تا بردلم رحمت آرد صياد صيد افكن من