بروي سيل گشاديم راه خانه خويش مرا چه حد كه زنم بوسه آستين ترا به جز تو كز نگهي سوختي دل ما را مخوان حديث رهايي كه الفتي است مرا ز رشك تا كه لاكم كند به دامن غير رهي به ناله دهي چند دردسر ما را ؟ بمير از غم . كوتاه كن فسانه خويش

به دست برق سپرديم آشيانه خويش همين قدر تو مرانم ز آستانه خويش به دست خويش كه آتش زند به خانه خويش به ناله سحر و گريه شبانه خويش چو گل نهد سرو كستي كند بهانه خويش بمير از غم . كوتاه كن فسانه خويش بمير از غم . كوتاه كن فسانه خويش