گفتم: « خدا را شکر که تکليف ويدئو را هم روشن کرديم. » نگاهي از سر تعجب آميخته با تمسخر کرد و پرسيد: « شما روشن کرديد؟! »
پرسيدم: « مگر جز اين است؟ »
جواب داد: « ببين دوست من! اگر هم اين طور باشد که تو مي گويي، هر چند من ترديد دارم، اما باز هم بايد گفت که ويدئو تکليف خودش را روشن کرده است. »
از نگاهم دريافت که بايد روشن تر حرف بزند. گفت: « اين ويدئوست که تکليف ما را روشن کرده است، نه ما تکليف آن را. مگر ما مي توانستيم تصميم ديگري جز اين اتخاذ کنيم؟ »
پرسيدم: « مگر نمي توانستيم؟ »
جواب داد: « نه! خود غربي ها که ويدئو را اختراع کرده اند آن را « رسانه ياغي » خوانده اند، چه برسد به ما که در برابر اين « رسانه باغي و طاغي » کاملاً دست و پايمان را گم کرده ايم. ببين! اگر ما مي توانستيم ديواري اختراع کنيم که جلوي ورود ويدئو را به کشور بگيرد و آنگاه چنين حکمي صادر مي کرديم که الان کرده ايم، درست بود که بگوييم تکليف ويدئو را ما روشن کرده ايم. اما چنين نيست؛ ويدئو رسانه اي است که از هر مرزي عبور مي کند و به هر جا که تمدن امروز رفته است وارد مي شود و هيچ راهي هم براي ممانعت وجود ندارد. شاهد مثالش هم کشور خودمان. از تو مي پرسم: اگر چنين مي شد که بتوان برنامه هاي ماهواره ها را با همين آنتن هاي معمولي تلويزيون گرفت، ما چه مي گفتيم؟ آيا درست بود که بگوييم: خوب! تکليف ماهواره ها را روشن کرديم؟... نه! »
و بعد نـاگهان مثل آنکه چيـزي به ذهنش خطور کـرده بـاشد گفت: « « شازده کـوچولو » را خوانده اي؟ »
گفتم: « آره. »