در قرآن مجيد سوره لقمان مىخوانيم :
يَا بُنَىَّ أَقِمِ الصَّلاَةَ وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَانْهَ عَنِ الْمُنكَرِ وَاصْبِرْ عَلَى مَا أَصَابَكَ إِنَّ ذلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ [20] :
پسركم ! نماز را برپا دار و مردم را به كار پسنديده وادار و از كار زشت بازدار و بر آنچه [ از مشكلات و سختىها ] به تو مىرسد شكيبايى كن ، كه اينها از امورى است كه ملازمت بر آن از واجبات است .
علامه مجلسى رحمهالله، در توضيح آيات مربوط به حضرت داود رواياتى درباره فضايل و محاسن و كثرت عبادت آن مرد الهى نقل مىكند كه به خاطر رعايت اختصار ، خوانندگان عزيز را به آن بخش از كتاب ارجاع مىدهم[21] .
نماز در رأس تمام عبادات سليمان بوده و آن رادمرد بزرگ الهى ، در ميان مردم به كثرت نماز شهرت داشت[22] .
چگونه انبيا بزرگ الهى داراى كثرت نماز نباشند ، در حالىكه نماز رابطه عاشقانه و عارفانه بين بندگان و خداست و كسى كه موفق به نماز است ، مشرف به برترين شرف شده و محبوب حضرت احديت است .
در قرآن كريم سوره آل عمران مىخوانيم :
هُنالِكَ دَعَا زَكَرِيَّا رَبَّهُ قَالَ رَبِّ هَبْ لِى مِن لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعَاءِ * فَنَادَتْهُ الْمَلاَئِكَةُ وَهُوَ قَائِمٌ يُصَلِّى فِى الْمَـحْرَابِ أَنَّ اللّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيَى مُصَدِّقاً بِكَلِمَةٍ مِنَ اللّهِ وَسَيِّداً وَحَصُوراً وَنَبِيّاً مِنَ الصَّالِحِينَ [23] :
در آنجا بود كه زكريا [ با ديدن كرامت و عظمت مريم ] پروردگار خود را خواند، گفت : پروردگارا ! مرا از سوى خود فرزندى پاك و پاكيزه عطا كن ، يقيناً تو شنواى دعايى . * پس فرشتگان ، او را در حالى كه در محراب عبادت به نماز ايستاده بود ، ندا دادند كه : خدا تو را به يحيى بشارت مىدهد ، كه تصديق كننده كلمهاى از سوى خدا [ يعنى مسيح ]است و سرور و پيشوا ، و [ از روى زهد و حيا ]نگاهدار خود از مُشتهيات نفسانى ، و پيامبرى از شايستگان است .
در كتاب الهى سوره مريم چنين مىخوانيم :
قَالَ إِنِّى عَبْدُ اللّهِ آتَانِىَ الْكِتَابَ وَجَعَلَنِى نَبِيّاً * وَجَعَلَنِى مُبَارَكاً أَيْنَ مَا كُنتُ وَأَوْصَانِى بِالصَّلاَةِ وَالزَّكَاةِ مَادُمْتُ حَيّاً * وَبَرّاً بِوَالِدَتِى وَلَمْ يَجْعَلْنِى جَبَّاراً شَقِيّاً * وَالسَّلاَمُ عَلَىَّ يَوْمَ وُلِدتُّ وَيَوْمَ أَمُوتُ وَيَوْمَ أُبْعَثُ حَيّاً [24] :