ابتدا بدو درست آيد كه بسم اللّه و اختتام بدو انتظام يابد كه :
وَآخِرُ دَعْوَاهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلّهِ [430] .
و پايانبخشِ نيايششان اين است كه همه ستايشها ويژه خدا مالك و مربى جهانيان است .
تأكيد معاقد وحدت از اوست كه « لا اله الاّ اللّه » ، تشييد قواعد رسالت بدوست كه « محمّد رسول اللّه » ، تأييد عوايد ولايت به اوست كه « على ولى اللّه » .
از سلطان العارفين پرسيدند كه اسم اعظم كدام است ؟ گفت : شما اصغر به من نماييد تا من اعظم به شما نمايم ، كدام نامست كه نه در عظمت تمام است ، چه قطره در نظر آيد كه نه از بحر محيط بزرگتر آيد[431] .
اللّه : ذات پاك مستجمع جميع صفات كمال است و آدمى با روى آوردن به او به نهايت بزرگوارى و كرامت و شرف و فضيلت و حقيقت و عزت رسد و به رفع نيازمندىها و عيوب و نقائصش موفق گردد و اگر با اين وسيله نتواند علاج خود كند ، بايد بداند كه اتصال به مفهوم و حقيقت اين نام پيدا نكرده بلكه لفظى عربى را تكرار كرده است .
ارتباط اگر حقيقى باشد ، رفع عيوب و خلأها گردد و آثار فيض و عنايت و صفات الهى در انسان نمودار شود ، همچون تشنه كه با خوردن آب تشنگىاش برطرف شود و گرسنه با خوردن نان گرسنگىاش .
آنكه ناقص است ، در صورت اتصال واقعى به حضرت حق ، نواقص فكرى و روحى و عملى و اخلاقىاش برطرف شده و با فناى در صفات و اسما كامل مىشود .
معناى « الرحمن » الرحمن : به تمام موجوداتى كه آفريده ، به مقتضاى استعداد و لياقت هر يك عنايت و لطف دارد .