سبك شمردن نماز

دستور حضرت حق و صد و بيست و چهار هزار پيامبر و دوازده امام و اولياى مقرب الهى است كه انسان به وسيله نماز در برابر عظمت حضرت رب الارباب به تواضع و خضوع قيام كند ؛ كسى‏كه اين حكم با عظمت را سبك بشمارد ، انسان بسيار سبك و بى‏قدرى است ، انسان پست و زبونى است ، موجود پليد و كثيفى است ؛ كسى‏كه با اين ناچيزى و كوچكى‏اش ، حاضر نباشد در برابر بزرگى حضرت اللّه ، با اين همه لطف و محبت و احسانى كه نسبت به او مبذول داشته ، سر تواضع فرود آورد ، البته كثيف و پست و از هر موجودى بدبخت‏تر و زبون‏تر است .

سبك شمردن بزرگ‏ترين و عرفانى‏ترين حكم الهى ، دليل بر جهل و ذلّت و شقاوت و كوردلى است .

اهل معرفت و عاشقان حضرت حق و اولياى كامل و دلباختگان به مقصود واقعى عالم با چشمى غير از همه چشم‏ها به نماز مى‏نگريستند .

آنان با نماز رفتارى عاشقانه و ربطى عارفانه و پيوندى آگاهانه داشتند ؛ نماز چشم و چراغ آنان و روشنى قلب و دل آن سرباختگان كوى محبوب بود ؛ آنان بدون نماز زندگى نمى‏كردند و بى‏نماز زنده نبودند و منهاى نماز حركت نداشتند .

جهان را بى‏نماز نمى‏خواستند و براى ره بردن به عالم ملكوت راهى جز نماز نمى‏دانستند و محصول و ميوه هستى را در نماز مى‏ديدند .

در برابر نماز از خود بى‏خود مى‏شدند و به هنگام ورود به نماز سر و جان نمى‏شناختند و تنها مستى و وجد و شور و سماع آنان از نماز بود .

آنان با نماز جان و دل مى‏آراستند و نفس خود با نماز از رذايل پاك مى‏كردند و وقت نماز از خود بى‏خود مى‏شدند و در مقدمه نماز به مستى كامل فرو مى‏رفته و با زبان حال به محضر حضرت جانان عرضه مى‏داشتند :

بياييد آن طور كه قرآن مجيد فرموده به نماز بنگريم ، يعنى نماز را در رأس تمام احكام حضرت دوست ببينيم .