عرفان اسلامی

ايمنى ديدند و ناايمن شدند كارها كردند اما پست و زشت تا كه خود بشناختند از راه ، چاه روشنى‏ها خواستند اما ز دود قصه‏ها گفتند بى‏اصل و اساس جام‏ها لبريز كردند از فساد درس‏ها خواندند اما درس عار ديوها كردند دربان و وكيل سجده‏ها كردند بر هر سنگ و خاك رهنمون گشتند در تيه ضلال از تنور خودپسندى شد بلند وارهانديم آن غريق بى‏نوا آخر آن نور تجلى دود شد رزم جويى كرد با من چون كسى كردمش با مهربانى‏ها بزرگ برق عجب آتش بسى افروخته خواست تا لاف خداوندى زند رأى بد زد گشت پست و تيره راى پشه‏اى را حكم فرمودم كه خيز تا نماند باد عجبش در دماغ تيرگى را نام نگذارد چراغ

دوستى كردم مرا دشمن شدند ساختند آيينه‏ها اما ز خشت چاه‏ها كندند مردم را به راه قصرها افراشتند اما به رود دزدها بگماشتند از بهر پاس رشته‏ها رستند از دوك عناد اسب‏ها راندند اما بى‏فسار در چه محضر ، محضر رب جليل در چه معبد ، معبد يزدان پاك توشه‏ها بردند از وزر و وبال شعله كردارهاى ناپسند تا رهيد از مرگ شد صيد هوى آن يتيم بى‏گنه نمرود شد خواست يارى از عقاب و كركسى شد بزرگ و تيره‏دل‏تر شد ز گرگ وز شرارى خانمان‏ها سوخته برج و باروى خدا را بشكند سركشى كرد و فكنديمش ز پاى خاكش اندر ديده خودبين بريز تيرگى را نام نگذارد چراغ تيرگى را نام نگذارد چراغ

ما كه دشمن را چنين مى‏پروريم آن‏كه با نمرود اين احسان كند اين سخن پروين نه از روى هواست هركجا نورى است ز انوار خداست[159]

دوستان را از نظر چون مى‏بريم ظلم كى با موسى عمران كند هركجا نورى است ز انوار خداست[159] هركجا نورى است ز انوار خداست[159]