همانطور كه پيامبران الهي در تلقّي وحي و حفظ و ابلاغ آن معصوم هستند5. مبلِّغ هم موظف است اين مصونيت در ابلاغ را با تحقيق و دقت و با صبر و حوصله و خدا ترسي در خود بهوجود آورد.
او بايد پيامهاي تبليغي خود را از منابعي دريافت كند كه درستي آن اطمينان دارد. همچنين بايد به درستي ادراك خود اطمينان پيدا كرده باشد تا دعوتش «عن علمٍ» باشد.
سزاوار است مبلِّغ اسلامي كه تكيه بر منبر پيامبر صلياللهعليهوآله ميزند وقت مناسبي را جهت حفظ آيات و روايات اختصاص دهد تا در هنگام سخنراني دچار نسيان و فراموشي نشود.
مبلِّغ بايد رساترين عبارات را براي رسانيدن مطالب به مخاطبين استفاده كند، و از سخنان زايد و درازگويي كه شنونده را خسته ميكند پرهيز كرده، از جملات كوتاه اما پر معني استفاده كند. چنانكه امام صادق عليهالسلام ميفرمايد:
«ثلاثة فيهنّ البَلاغة: التقرُّبُ مِن مَعنيالبُغْية، وَ التَّبُّعدُ مِن حَشوالكلام والدّلالة بالقليلِ عَليَ الكَثير.»6