انتخاب چنين همسر شايسته بمن فرزند نيز فضيلت و بزرگوارى مى بخشى و عزت در اين نصيب من مى گردانى .
بزرگترين و عاليترين نقش مادر در تربيت فرزند، اصالت بخشيدن به فرزند و حفاظت و حراست از آرامانهاى دينى و پاسدارى از نعمت عظماى ولايت و محبت اهلبيت پيامبر (ص ) و تزكيه نفس است و چنين مادرى مى تواند سعادت و خوشبختى فرزندانش را تضمين نمايد، اما مادر بى تعهد و بى فضيلت ، براى تربيت كودكانش هيچگونه مايه نميگذارد و رنج تربيت او را متحمل نمى شود و معلوم است از دامن چنين مادر جز فرزندان بى فضيلت و ناپاك پرورش نمى يابد!!!
سعادت و خوشبختى بشر در چهار صفت نهفته است . در تعريف و تحليل از حقيقت سعادت و شقاوت امام صادق عليه السلام در روايتى از اميرالمؤ منين عليه السلام نقل نموده كه حضرت مى فرمايد:
ان حقيقة السعادة ان يختم للمرء عمله بالسعادة و ان حقيقية الشقاء ان يحتم للمرء عمله بالشفاء.(36) حقيقت سعادت ، عبارت از اين است كه ، عمل آدمى به سعادت پايان پذير دو ختم شود و حقيقت شقاوت عبارت از پايان يافتن عمل به بدبختى است .)) يعنى تمام عوامل موروثى را بايد روى هم ريخت و مجموع اعمال يك انسان را كه محصول كليه آن عوامل است بايد مطالعه كرد تا سعادت و شقاوت واقعى معلوم شود.(37) بنابراين تضمين كننده سعادت و شقاوت فرزند مادر است و مادر شدن و پذيرش مادرى مسئوليت خطيرى است كه هر مادر به عهده گرفته و قبول كرده است .
پند پذيرى سعادت ، و غرور شقاوت است :
امام على عليه السلام در مورد سعادت و شقاوت چنين مى فرمايد:
والسعيد من وعظ بغيره ، و الشقى من انخدع بهواه و غروره (38) خوشبخت و سعادتمند كسى است كه از ديگران پند پذيرد و خود را به پاكى پرورش دهد و شقى و بدبخت كسى است كه از تمايلات نامشروع و غرور خويشتن فريب خورد و به ناپاكى گرايد.
امام على عليه السلام فرمود:
من قبل النصيحة سلم من الفضيحه (39) كسيكه اندرز و نصيحت پذيرد از رسوائى و فضاحت مصون و محفوظ ماند.
بنابراين ، مادر با پند پذيرى سعادتمند مى شود و سعادت فرزند خويش را تضمين و تاءمين مى نمايد.
داستانى را ((ملك الشعراء بهار)) در اين زمينه به نظم در آورده كه براى همه ، خاصه مادران پندپذير، بسيار آموزنده