بگريست ابر تيره به دشت اندرخورشيد زرد چون كله دارابر فرق ياسمين، كله خاقانقمرى به كام كرده يكى بربطنسرين به سر ببسته ز نو دستارنوروز فر خجسته فراز آمدآن يك طراز مجلس و كاخ بزمآن بزم را طرازد چون كشميرهر بامداد، باد برآيد نرمخوى كرده گل ز شرم همى خنددبر خار بن بخندد و سيصد گلمانند كودكان كه فرو خندندقارون هر آنچه كرد نهان در خاكزمرد همى برآيد از هامونپاسى ز شب چو درگذرد گرددبرف از ستيغ كوه فرو غلتدبرف از ستيغ كوه فرو غلتد
وز كوه خاست خنده ى كبك نرابر سيه چو رايت اسكندربر دوش نارون، سلب قيصربلبل به ناى برده يكى مزمرلاله به كف نهاده ز نو ساغردر موكبش بهار خوش دلبراين يك طراز گلشن و دشت و دراين باغ را بسازد چون كشمروز روى گل به لطف كشد معجرچون خوبرو عروس بر شوهرچون آفتاب سر زند از خاورآنگه كشان پذيره شود مادراكنون همى ز خاك برآرد سرلل همى بغلتد در فرغرباغ از شكوفه چون فلك از اخترهر صبح كفتاب كشد خنجرهر صبح كفتاب كشد خنجر