«پسرم! نماز را برپا دار و امر به معروف و نهى از منكر كن و در برابر سختىها و مصائبى كه به تو مىرسد با استقامت باش و صبور باش كه اين از كارهاى مهم و اساسى است»(1). علاوه بر اينكه از اين طريق (طريقه اخبار و احاديث وارده از معصومين(عليهم السلام)) مطلب براى ما ثابت شده است. راه ديگرى براى اثبات موضوع وجوددارد و آن تاريخ اديان است كه نحوه عبادت پيروان آن را بيان مىدارد.

نماز در آئين زرتشت

مورخين تاريخ ظهور زرتشت را 6500 سال پيش از ميلاد مسيح(عليه السلام)دانستهاند. برخى او را اهل بلخ مىدانند و بعضى او را اهل رى و برخى ديگر او را از تبار آذربايجان مىشمارند. در نحوه خلقت او مسائلى را نقل مىنمايند كه مشابه خلقت انبياى الهى است امّا اين اقوال چندان محكم و مستحكم نمىباشند.

در تاريخ منقول است كه تعاليم او يكتا پرستى بوده و مردم را به اهورامزداى يكتا دعوت مىنمود. سفارش او اين بود: «حقيقت در جهان يكى است و آن يكتا پرستى است. در آن زمان در ايران دو گروه از مردم زندگى مىكردند دستهاى زندگى شهرى و به پرورش چهارپايان و زراعت مشغول بودند كه زرتشت از اين گروه بود و گروه ديگر چادر نشين و

1 ـ سوره مباركه لقمان، آيه 17.