سُبحان اللّه‏

نمازگزار در ركوع و سجود، خدا را تسبيح مى‏كند.

هنگامى كه آيه «فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّك الْعَظيم»(308) نازل شد پيامبر فرمود: اين فرمان را در ركوع خود قرار دهيد و بگوييد: «سُبْحانَ رَبِّىَ الْعَظيمِ وَ بِحَمْدِهِ»: پروردگار بزرگ من كه به ستايش او لب گشوده‏ام، از هر عيب و نقصى منزّه است. و چون آيه «سَبِّحِ اسْمَ رَبِّك الْاَعْلى‏»(309) فرود آمد، فرمودند: آنرا در سجده قرار دهيد و بگوييد: «سُبْحانَ رَبِّىَ الْاَعْلى‏ وَ بِحَمْدِهِ»: من پروردگارِ برترم را همراه با ستايش، تسبيح و تنزيه مى‏كنم.(310)

308) سوره واقعه، آيه 74.

309) سوره اعلى، آيه 1.

310) تفسيرالميزان، ج 19، ص 160.