بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ
از طرف طاغوت وقت (مهتدى عباسى ) امام حسن عسكرى (ع ) را دستگير كرده و زندانى كردند، رئيس زندان شخصى به نام (صالح بن وصيف ) (تركى ) بود، چند نفر از وابستگان طاغوت ، نزد صالح آمدند و سفارش اكيد به او كردند كه در زندان بر آن حضرت ، سخت بگيرد.
صالح پاسخ گفت :
(چكنم ؟ دو نفر از نانجيب ترين افرادى را كه مى شناختم ، پيدا كرده ، و آنها را ماءمور (شكنجه ) حسن بن على (ع ) نموده ام ، ولى آنها با مشاهده وضع آن حضرت ، از جهت نماز و روزه و مناجات و خلوص آنچنان دگرگون شده اند كه خود همواره به روزه و نماز اشتغال دارند، آنها را خواستم و به آنها گفتم : شما چرا چنين شده ايد مگر از او (امام حسن ) چه ديده ايد؟)
در پاسخ گفتند: چه مى گويى درباره شخصى كه روزها را روزه مى گيرد، و شبها را از آغاز تا پايان ، به عبادت مشغول است ، نه سخن مى گويد، و نه به چيزى سرگرم مى گردد، وقتى به چهره او نگاه مى كنيم رگهاى ما به لرزه مى افتد، و آنچنان منقلب مى شويم كه نمى توانيم خود را نگه داريم .
وابستگان طاغوت ، وقتى كه چنين شنيدند، نااميد شده و بازگشتند. (372)