نهى امام باقر(ع ) در مورد بيزارى از غير شيعه

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

زراره (يكى از شاگردان فقيه و برجسته امام باقر و امام صادق عليهما السلام ) مى گويد: من و حمران - يا من و بكير - به محضر امام باقر(ع ) رفتيم ، به امام باقر(ع ) عرض كردم

(ما (در رابطه با مردم داراى عقايد مختلف هستيم ) خود را همچون ترازو و ريسمانكار بناها (ميزان ) قرار مى دهيم ، هر كس از مردم ، خواه علوى (منسوبين به خاندان على عليه السلام ) باشد يا غير علوى ، با ما موافقت كند (عقيده و دينش مطابق عقيده و دين ما باشد) او را دوست مى داريم ، و اگر با ما مخالفت كند، خواه علوى باشد يا غير علوى ، از او بيزارى مى جوئيم .)

امام باقر(ع ) با اين برنامه اى كه زراره ارائه داد، مخالفت كرده و فرمود:

اى زراره : سخن خدا درست تر از سخن تو است پس كجايند آنانكه خداوند در قرآن (در آيه 98 نساء) مى فرمايد:

...الالمستضعفين من الرجال و النساء و الوالدان لا يستطيعون حلية و لا يهتدون سبيلا

(آنانكه به خود ظلم كردند، در دوزخند) مگر آن دسته از مردان و زنان و كودكانى كه براستى تحت فشار قرار گرفته اند، چاره و راه نجاتى (از محيط آلوده ) ندارند

و كجايند آنانكه خداوند درباره آنها (در آيه 106 توبه ) مى فرمايد:

...و آخرون مرجون لامر الله يعذبهم و اما يتوب عليهم .

(گروهى ديگر به فرمان خدا، واگذار شده اند، خداوند يا آنها را مجازات مى كند و يا توبه آنها را مى پذيرد).

و كجايند آنانكه خداوند درباره آنها (در آيه 106 سوره توبه ) مى فرمايد:

...و آخرون اعترفوا بذنوبهم خلطوا عملا صالحا و آخر سيئا عسى الله ان يتوب عليهم .

(و گروه ديگر به گناهان خود اعتراف كردند، و اعمال صالح و ناصالحى را به هم آميختند، اميد مى رود كه خداوند توبه آنها را بپذيرد)

و كجايند اصحاب اعراف (كه خداوند در آيه 46 تا 49 سوره اعراف از آنها سخن به ميان آورده ، عده اى از واماندگان ، در اعراف (كه كوه مانندى بين بهشت و جهنم است ) راهى به جائى نمى برند، تا اينكه اصحاب اعراف (مانند آل محمد ص ) آنها را از واماندگى نجات مى بخشند) و كجايند (المولفة قلوبهم ) (408)

(آنانكه خداوند در آيه 60 توبه ، سهمى از زكات را براى الفت و جلب قلوب آنها به سوى اسلام قرار داده ، خواه كافر باشند يا افرادى كه ايمان ضعيف دارند. بنابراين ، مطابق آيات قرآن ، نمى توان از اين دسته هاى ، مختلف اسلامى كه از خط تشيع راستين ، منحرف هستند، بيزارى جست ، چرا كه اميد نجات آنها آن گونه كه خداوند فرموده است ، وجود دارد).