به هر حال از كركى حدود شصت كتاب و رساله بر جاى مانده است كه برخى از آنها چاپ شده و برخى ديگر هنوز به زيور طبع آراسته نشده و در كتابخانهها بهصورت خطى موجود است. معدودى از آثار وى نيز در گذر زمان از بين رفته است. در اينجا چند اثر مهم وى را معرفى و به ذكر نام بقيه آثار اكتفا مىكنيم:
اين كتاب شرحى است بر قواعد الاحكام علاّمه حلّى كه يكى از آثار بسيار مهم فقهى شيعه است و از قرن دهم تاكنون مورد استفاده فقهاى بزرگ قرار گرفته است. ظاهراً كركى اين كتاب را براى رفع خلأ موجود در زمينه آثار فقهى شيعى در ايران به نگارش درآورده است، لذا در مقدّمه كتاب آن را به شهريار صفوى تقديم مىكند1. اما متأسفانه سفر وى به ايران در دوره شاه طهماسب و اشتغالات سياسى و مذهبى مانع از اتمام آن شده و آنچه موجود است، در بحث نكاح پايان مىپذيرد.
موضوع خراج و بهرهمندى از آن در عصر غيبت، از مسائل مورد اختلاف در دوره كركى است و وى نظريه جديدى را در اين زمينه مطرح مىكند كه بنا به شرايط روز و به اقتضاى زمان است. او پرداخت خراج به سلطان را جايز و حتى واجب تلقى كرده و بهرهمندى از آن را جايز مىداند. اين رساله مخالفتهايى را برانگيخت. فاضل قطيفى، مخالف سرسخت كركى، رسالهاى در رد آن نوشت و مدتها بعد محقق اردبيلى و شيبانى نيز به دفاع از قطيفى و كركى رسالههايى به نگارش درآوردند. اما نظريه كركى در دوره صفويه مبناى عمل قرار گرفت و عملاً پذيرفته شد.
نماز جمعه نيز از مسائل اختلافى در عصر
1. جامعالمقاصد، ج 1، ص 20.