در گرفت،" رافع بن حرمله" يكى از يهوديان رو به جمعيت مسيحيان كرد و گفت:
آئين شما پايه و اساسى ندارد و نبوت عيسى و كتاب او انجيل را انكار كرد، مردى از مسيحيان نجران نيز عين اين جمله را در پاسخ آن يهودى تكرار نمود و گفت آئين يهود پايه و اساسى ندارد، در اين هنگام آيه فوق نازل شد و هر دو دسته را بخاطر گفتار نادرستشان ملامت نمود «1».
در آيات گذشته گوشهاى از ادعاهاى بىدليل جمعى از يهود و نصارى را ديديم آيه مورد بحث نشان مىدهد كه وقتى پاى ادعاى بى دليل به ميان آيد نتيجهاش انحصارطلبى و سپس تضاد است.
مىگويد:" يهوديان گفتند: مسيحيان هيچ موقعيتى نزد خدا ندارند، و مسيحيان نيز گفتند: يهوديان هيچ موقعيتى ندارند و بر باطلند" (وَ قالَتِ الْيَهُودُ لَيْسَتِ النَّصارى عَلى شَيْءٍ وَ قالَتِ النَّصارى لَيْسَتِ الْيَهُودُ عَلى شَيْءٍ).
جمله" ليست ... على شىء" اشاره به اين است كه آنها در پيشگاه خدا مقامى ندارند، يا اينكه دين و آئين آنها چيز قابل ملاحظهاى نيست.
سپس اضافه مىكند:" آنها اين سخنان را مىگويند در حالى كه كتاب آسمانى را مىخوانند"! (وَ هُمْ يَتْلُونَ الْكِتابَ).
يعنى با در دست داشتن كتابهاى الهى كه مىتواند راهگشاى آنها در اين مسائل باشد اين گونه سخنان كه سرچشمهاى جز تعصب و عناد و لجاج ندارد بسيار عجيب است.
(1) تفسير" مجمع البيان" و تفسير" قرطبى" و تفسير" المنار"، ذيل آيات فوق