يُؤْتِي الْحِكْمَةَ مَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْراً كَثِيراً وَ ما يَذَّكَّرُ إِلاَّ أُولُوا الْأَلْبابِ (269)
269- (خدا) دانش و حكمت را به هر كس بخواهد (و شايسته بداند) مىدهد، و به هر كس دانش داده شود، خير فراوانى داده شده است. و جز خردمندان، (اين حقايق را درك نمىكنند، و) متذكر نمىگردند.
با توجه به آنچه در آيه قبل گذشت، كه به هنگام انفاق، وسوسههاى شيطانى دائر به فقر و جذبههاى رحمانى در باره مغفرت و فضل الهى آدمى را به اين سو و آن سو مىكشد، در آيه مورد بحث سخن از حكمت و معرفت و دانش مىگويد، چرا كه تنها حكمت است كه مىتواند بين اين دو كشش الهى و شيطانى فرق بگذارد، و انسان را به وادى مغفرت و فضل بكشاند و از وسوسههاى گمراه كننده ترس از فقر برهاند.
يا به تعبير ديگر خداوند به بعضى از افراد بر اثر پاكى و جهاد با نفس، نوعى علم و بينش مىدهد كه آثار و فوائد اطاعت الهى و از جمله انفاق و نقش حياتى آن در اجتماع را درك كند و ميان آن و وساوس شيطانى فرق بگذارد.
مىفرمايد:" خداوند دانش را به هر كس بخواهد (و شايسته بداند) مىدهد" (يُؤْتِي الْحِكْمَةَ مَنْ يَشاءُ).
در تفسير" حكمت" معانى زيادى ذكر شده از جمله" معرفت و شناخت اسرار جهان هستى" و" آگاهى از حقايق قرآن" و" رسيدن به حق از نظر گفتار و عمل" و" معرفت و شناسايى خدا" و" آن نور الهى كه وسوسههاى شيطانى را از الهامات