مىمانند.
276- خداوند، ربا را نابود مىكند، و صدقات را افزايش مىدهد! و خداوند، هيچ انسان ناسپاس گنهكارى را دوست نمىدارد.
277- كسانى كه ايمان آوردند و اعمال صالح انجام دادند و نماز را بر پا داشتند و زكات را پرداختند، اجرشان نزد پروردگارشان است، و نه ترسى بر آنهاست، و نه غمگين مىشوند.
به دنبال بحث در باره انفاق در راه خدا و بذل مال براى حمايت از نيازمندان در اين آيات از مساله رباخوارى كه درست بر ضد انفاق است، سخن مىگويد و در حقيقت هدف آيات گذشته را تكميل مىكند، زيرا رباخوارى موجب افزايش فقر در جامعه و تراكم ثروت در دست عدهاى محدود و محروميت اكثر افراد اجتماع است، انفاق سبب پاكى دل و طهارت نفوس و آرامش جامعه، و رباخوارى سبب پيدايش بخل و كينه و نفرت و ناپاكى است.
اين آيات با شدت تمام، ممنوعيت حكم ربا را شرح مىدهد ولى از لحن آن پيدا است كه قبل از آن در باره ربا گفتگوهايى شده است و با توجه به تاريخ نزول سورههاى قرآن، مطلب همين گونه است.
زيرا در سوره روم كه طبق ترتيب نزول قرآن سىامين سورهاى است كه در مكه نازل شده سخن از ربا به ميان آمده و در هيچ يك از سورههاى" مكى" غير از آن به مطلبى در باره ربا برخورد نمىكنيم ولى در اين سوره كلام در باره ربا تنها به صورت اندرز اخلاقى آمده و مىفرمايد: رباخوارى در پيشگاه پروردگار كار پسنديدهاى نيست وَ ما آتَيْتُمْ مِنْ رِباً لِيَرْبُوَا فِي أَمْوالِ النَّاسِ فَلا يَرْبُوا عِنْدَ اللَّهِ «1»
1) سوره روم، آيه 39.