باشد، زيرا هر محبتى دارنده آن را دعوت مىكند كه عملا در راه خواستههاى واقعى محبوب گام بردارد و در چنين حالى به طور قطع،" محبوب" نيز به او علاقه پيدا مىكند.
ممكن است در اينجا سؤال شود كه اگر شخص" محب"، همواره اطاعت فرمان محبوب كند، ديگر گناهى براى او باقى نمىماند كه بخشوده شود، پس جمله" يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ" موضوع نخواهد داشت.
در پاسخ بايد گفت: اولا ممكن است اين جمله اشاره به بخشش گناهان سابق باشد و ثانيا شخص محب استمرار بر معصيت محبوب نمىكند، ولى ممكن است بر اثر طغيان و غلبه شهوات، گاهى لغزشى از او سرزند كه در پرتو اطاعتهاى مستمر او بخشوده خواهد شد.
در روايات متعددى از پيشوايان اسلام نقل شده كه دين چيزى جز محبت نيست، از جمله در كتاب" خصال" و" كافى" از امام صادق (ع) نقل شده كه فرمود:
" هل الدين الا الحب ثم تلا هذه الاية إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي"،" آيا دين جز محبت است، و سپس آيه فوق را تلاوت فرمود".
منظور از اين روايات اين است كه روح و حقيقت دين همان ايمان و عشق به خدا است ايمان و عشقى كه شعاع آن، تمام وجود انسان را روشن مىكند و همه اعضاء و دستگاههاى تن تحت تاثير آن قرار مىگيرند، و اثر بارز و روشن آن پيروى از فرمان خدا است.