:" كسى كه گناه مىكند، خدا را دوست نمىدارد".سپس اين شعر معروف را قرائت فرمود:
تعصى الاله و انت تظهر حبه لو كان حبك صادقا لاطعته ان المحب لمن يحب مطيع
هذا لعمرى فى الفعال بديع ان المحب لمن يحب مطيع ان المحب لمن يحب مطيع
" معصيت پروردگار مىكنى، با اين حال اظهار محبت او مىنمايى- به جانم سوگند، اين كار عجيبى است! اگر محبت تو صادقانه بود، اطاعت فرمان او مىكردى- زيرا كسى كه ديگرى را دوست مىدارد، از فرمان او پيروى مىكند".قرآن در جمله" يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ" مىگويد:اگر محبت خدا داشتيد و اثرات آن در عمل و زندگى شما آشكار شد خداوند هم شما را دوست مىدارد و به دنبال اين دوستى، اثراتش در مناسبات او با شما آشكار مىگردد، گناهانتان را مىبخشد و شما را مشمول رحمتش مىكند.دليل دوستى متقابل خداوند نيز روشن است، زيرا او وجودى است از هر نظر كامل و بى پايان و به هر موجودى كه در مسير تكامل گام بر دارد بر اثر سنخيت پيوند محبت خواهد داشت.از اين آيه ضمنا روشن مىشود كه محبت يك طرفه نمىتواند وجود داشته