سوره البقرة (2): آيات 200 تا 202 - تفسیر نمونه جلد 2

سوره البقرة (2): آيات 200 تا 202

فَإِذا قَضَيْتُمْ مَناسِكَكُمْ فَاذْكُرُوا اللَّهَ كَذِكْرِكُمْ آباءَكُمْ أَوْ أَشَدَّ ذِكْراً فَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ رَبَّنا آتِنا فِي الدُّنْيا وَ ما لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ خَلاقٍ (200) وَ مِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ رَبَّنا آتِنا فِي الدُّنْيا حَسَنَةً وَ فِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّارِ (201) أُولئِكَ لَهُمْ نَصِيبٌ مِمَّا كَسَبُوا وَ اللَّهُ سَرِيعُ الْحِسابِ (202)

ترجمه

200- و هنگامى كه مناسك (حج) خود را انجام داديد، خدا را ياد كنيد، همانند يادآورى از پدرانتان (آن گونه كه رسم آن زمان بود) بلكه از آن هم بيشتر! (در اين مراسم، مردم دو گروه‏اند) بعضى از مردم مى‏گويند:" خداوندا! به ما در دنيا (نيكى) عطا كن!" ولى در آخرت، بهره‏اى ندارند.

201- و بعضى مى‏گويند:" پروردگارا! به ما در دنيا (نيكى) عطا كن! و در آخرت نيز (نيكى) مرحمت فرما! و ما را از عذاب آتش نگاه‏دار!" 202- آنها از كار (و دعاى) خود، نصيب و بهره‏اى دارند، و خداوند، سريع الحساب است.

شان نزول

در حديثى از امام باقر (ع) مى‏خوانيم كه در ايام جاهليت هنگامى كه از مراسم حج فارغ مى‏شدند در آنجا اجتماع مى‏كردند و افتخارات نياكان خود را بر مى‏شمردند و از ايام گذشته آنها و جود و بخشش فراوانشان ياد مى‏كردند. (و افتخارات موهومى براى خود بر مى‏شمردند) آيات فوق نازل شد و به آنها دستور داد كه به جاى اين كار (نادرست) ذكر خدا گويند و از نعمتهاى بى دريغ خداوند و مواهب او ياد كنند و با همان شور و سوز مخصوصى كه در افتخار و مباهات به‏